Bloody Monday: de maalmolen

Met een bonkend hart stap ik de draaideur van mijn school in. Ik kijk achterom. Volgt iemand me? De klok in de grote hal geeft aan dat het vijf voor vijf is. Ik ga mijn deadline net halen. Mijn handen trillen als ik mijn scriptie door het postvakje duw. Had ik ooit gedacht dat dit letterlijk bloed, zweet en tranen zou kosten? Ik kijk op mijn telefoon. Een berichtje van een onbekend nummer. Met ingehouden adem lees ik: we staan buiten. Van schrik laat ik bijna alles uit mijn handen vallen. Al het bloed uit mijn gezicht trekt weg.

Ik weet dat ik niet aan ze kan ontsnappen. Dat heb ik eerder geprobeerd en toen moest ik een week lang de blauwe plekken verbergen. Toch kies ik voor de uitgang aan de achterkant van de school, in de hoop dat ik onopgemerkt blijf. Net wanneer ik denk dat ik veilig de straat over kan steken, rijdt de auto achter de bosjes vandaan. They got me. 

Ik werd de auto in getrokken en voelde direct iets messcherp op mijn heup. "Vannacht stond het alarm nog aan." Meer hoefde hij niet te zeggen. Ik snapte wat er was gebeurd. De conciërge heeft waarschijnlijk de laatste ronde nog gelopen. Raar, want hij zou eerder naar huis gaan voor een verjaardag. Wanneer er druk wordt uitgeoefend op het mes, raak ik in paniek. "Alsjeblieft. Ik heb je alle informatie gegeven die je nodig had. Zonder mij had dit nooit voor elkaar gekregen." Ik fluister, bang dat ik hem boos maak.

Fatale fout

Hij trekt zijn capuchon nog verder over zijn hoofd. "Iemand lekt informatie. Elke keer wanneer we onze slag willen slaan, kloppen je aanwijzingen niet meer. Dus of jij bent ongelooflijk dom bezig, of iemand weet wat jij uitspookt." Ik slik, niet wetend of hij een antwoord verwacht. Hij pakt het beloofde document uit mijn tas. "Heb je alle plattegronden inclusief camera’s?" Ik knik. Opeens zwaait hij woest met het mapje en laat me de voorkant zien. Mijn hart staat stil. Mijn scriptie. Ik heb net niet mijn scriptie ingeleverd, maar de plattegronden.

Hij wist precies wat er gebeurd was, zonder om uitleg te vragen. Sissend zegt hij tegen de jongen achter het stuur dat hij moet rijden. De zak gaat over mijn hoofd en ik word tegen de grond geduwd. Aangekomen bij onze bestemming gaat de zak af. We staan in een onbekend gebouw. De machines die hier staat lijken eeuwen oud. Ik hoor twee mannen praten. Ondanks het fluisteren, is het verstaanbaar. Alles galmt hier. "De geldtransporten komen vannacht. Volgens haar met normaal gesproken drie beveiligers en twee medewerkers. Deze kunnen we zonder veel moeite uitschakelen." Ik huil. Alle inside information hebben ze uit me geperst. Soms letterlijk.

Lucifer

Ik hoor een bekend gemiauw en schrik als Lucifer op mijn schoot springt. Het sneeuwwitte kat is onrustig en klampt zich aan me vast. Wat doet zij hier? Een van oude machines begint te kraken en maakt helse geluiden. Opeens word ik vastgegrepen en richting het monsterlijke ding geduwd. 

Ik hoor de man achter me hijgen. Wanneer ik naar beneden kijk, zie ik een maalmolen alles verpulverd. Ik verlies kracht in mijn benen en val neer op de grond. Hij gaat me erin gooien. Net wanneer ik mijn ogen wil dicht doen, zie ik Lucifer, vechtend voor vrijheid. Ik zie de gezichten van de mannen niet, maar ik durf te wedden dat hij glimlacht. Dan laat hij los. De kreet van Lucifer en het gekraak van botten galmen door de ruimte. Bloed, overal bloed.

Elke maandag schrijf ik een Bloody Monday; bloederige verhalen om de week vol adrenaline te beginnen. De vorige was pure horror. Lees het hier: gekrijs der wanhoop