De elfjarige moordenaar Mary Bell

Mei 1968 wurgt Mary de vierjarige Martin Brown nadat ze hem naar een verlaten gebouw heeft gelokt. Het lichaam van het jongetje is op dezelfde dag door de politie gevonden. Ze gingen ervan uit dat het om een ongeluk ging. Later zijn er brieven gevonden met een kinderhandschrift waarop stond: "We did murder Martin Brown". De politie dacht dat het een gemene kinderstreek was. Echter, Mary en haar twee jaar oudere vriendin Norma waren hiervoor verantwoordelijk. 

Verschrikking 

Dit is geen fictieve horror. Dit is echt. Het wordt nog enger. Een tijd later klopt Mary aan bij het huis van Martin en vraagt of ze hem mag zien. Zijn ouders vertellen haar dat hij dood is, waarop ze antwoordde: "Dat wist ik al. Ik wil hem in zijn doodskist zien". Ook haar leraren kwamen er gauw genoeg achter dat ze sadistische neigingen had. Ze was een verschrikking voor vele kinderen op school. Wat ik zo ongelofelijk frappant vind, is dat er niks gedaan is aan Mary ondanks alle nare signalen.

De tweede moord

Negen weken later, in bijzijn van haar vriendin Norma, wurgt ze de driejarige Brian Howe en verminkt het lichaam met een schaar. Eerder had ze ook al een poging gedaan om een elfjarig meisje te wurgen, maar de vader van het meisje komt op tijd binnen en jaagt haar het huis uit. Het is nooit in hem opgekomen dat Mary zijn dochter echt wilde vermoorden. Mary was hoogbegaafd, ongelooflijk goed in manipuleren en met haar grote onschuldige blauwe ogen dacht niemand direct aan haar.

Het werk van een kind

Daar kwam verandering in toen bij het onderzoek van het lichaam van Brian werd geconcludeerd dat dit het werk was van een kind. Van alle verdachten was Mary het kind dat opviel. Men zegt dat haar hoofdje bij elke conferentie omhoog schoot, aandachtig luisterend naar de moorden. Tijdens het strafproces ontkent ze alles, maar het bewijs was sterk.

We all die anyway

Ik schrik van de uitspraken die ze heeft gedaan. Ze vertelde een politieagent dat ze graag een zuster wilde worden, zodat ze naalden in mensen kon steken. "Ik hou van mensen pijn doen." Ook zei Mary: "Als ik rechter was geweest, had ik een elfjarige die dit gedaan zou hebben achttien maanden geven". En dit is het moment waar mijn adem stokt. Ze zei: "Murder isn’t that bad; we all die sometime anyway".

Jongste serial killer

IJskoud maakt dit me. Het is ook geen verrassing wanneer ik lees dat Mary geen prettige jeugd heeft gehad. Haar moeder had psychiatrische stoornissen en haar vader was een alcoholist en crimineel. Desalniettemin wordt ze voor een onbepaalde tijd opgesloten. Uiteindelijk komt ze op haar drieëntwintigste, in 1980, vrij en krijgt ze recht op anonimiteit. Vier jaar later heeft ze een dochter en is naar zeggen een liefdevolle moeder voor haar kind. Ze blijft tot nu toe de jongst bekende serial killer in de geschiedenis.

Documentaire Mary Bell