Perfectionisme: een beeldschoon monster

Ik word aangetrokken door haar schoonheid. Een aangenaam warm gevoel sluipt naar binnen. Zacht. Liefdevol. Teder. Ik voel de toppen van mijn tenen nog net de grond raken. Ik zeef. Ik draai rondjes om mijn as. Vrij, vrolijk en tevreden. Het neemt me mee. Hoger en steeds hoger. Totdat het me los laat. En van zo’n hoogte vallen is fataal. Niet meer van te herstellen. Dit krijg je ervan, als je je laat verleiden door perfectionisme. 

Ik blijf streven. Het maximale uit me halen. Ook al weet ik dat ik eigenlijk mijn grens heb bereikt, ik ga door. Een kleine stretch kan toch geen kwaad? Nachtje doorhalen, meer tijd en uitstel vragen, veel koffie drinken. Ik wil die finish line over. Doorgaan ondanks de spierverzuring en het zweet in mijn ogen die het zicht troebel maakt. Het is het waard. Het eindresultaat zal iets zijn waar niet alleen ik trots op ben. Het zal iedereen verpletteren. De complimenten stromen binnen. Bewonderende ogen staren naar mijn werk. Zie je? Het is ergens goed voor.

Bodemloos
Er is ook een tweede scenario, waarbij ik vlak voor de finish line neerval. De lat is zo hoog gelegd, dat het breekt. En dan val ik hárd. Geen gezweef in hogere sferen, maar een val in een diepe bodemloze put. Gefaald. Het woord echoot in mijn hart. Wat moet ik zeggen tegen de mensen om me heen? Hoe ga ik dit goed praten voor mezelf? Waarom heb ik gefaald? Een explosie van woede en verdriet, toegebracht door mijn hoge verwachtingen.

Gelukkig hebben we tegenwoordig laptops. Nu kun je makkelijk de backspace knop agressief indrukken als het geschreven stukje toch niet goed is. Stel je voor hoeveel bomen er omgehakt moeten worden voor de blaadjes die ik uit frustratie zou opfrommelen. Nu kan ik hoogstens mijn laptop met een smak dichtklappen. Maar dat doe ik niet. Ik dwing mezelf naar het beeldscherm te staren. Net zo lang totdat er iets in het Word document staat. Ik moet het. Ik kan het. Ik wil dat mijn werk goed is. Dat wat ik inlever voldoet aan alle eisen. Dat wat ik zeg mensen vol bewondering achterlaat. Aan het denken zet. Zucht. Wat is perfectionisme beeldschoon, maar stiekem toch een monster.