Rampscenario’s voor winkelmedewerkers

Als je ook in een winkel werkt, dan kun je met me meepraten over scenario's die soms het bloed onder je nagels vandaan halen. Sommige klanten begrijpen het echt niet. Je bereikt dan een punt dat je net zo een enge psychopaat uit een horror film wordt: van binnen kook je van woede maar intussen glimlach je, met glinsterende ogen van kwaadwillendheid. Ik heb zelf bij de V&D gewerkt en ik laat zien hoe mijn geduld op de proef werd gesteld. Enjoy!

De rij is enorm lang en elke keer als ik opkijk, begint iemand luidruchtig te zuchten of met haar ogen te rollen. "Dat is dan negenentwintig euro vijfennegentig alstublieft." Snel stop ik haar kleding in een tas. Te laat. Het omaatje neemt een hap adem en begint aan het levensverhaal. Van oude trouwjurken tot kleinzonen, alles moet ze kwijt. Ik voel de giftige blikken van de vrouwen in de rij.

Catfight

In de rij staan moeder en haar vijfendertig jarige dochter. Ik hoorde ze al ruziën over wie het jurkje van de dochter zou betalen. "Dat is dan negenenveertig euro alstu.." Nog voordat ik mijn zin kan afmaken, gooien zowel moeder als dochter een briefje van vijftig naar me. Er ontstaat een woordenwisseling, wat bijna uitloopt op een catfight. Ik ben super in de war, want ik heb geen idee welk briefje ik moet aannemen. De rij achter de vrouwen zucht in koor, zo hard dat er een tornado ontstaat. 

De volgende klant is de oma die nooit een winkel in komt, alleen vandaag. Ze heeft alle hoeken en gaten van het kassablok geprobeerd, maar kan het gleufje van het pinautomaat niet vinden. Wanneer ik hulp aanbied, weert ze me af. Ik kijk op als ik gegil hoor. Er staan kinderen bij de roltrap te spelen. Eigenlijk moet ik daar een bordje met een bloederige foto plaatsen van het kind dat daar ooit een vinger verloor. Ze viel namelijk en kwam onder aan de roltrap met haar vinger vast te zitten.

Ik wissel de kassadienst af met paskamerwacht. Een vrouw tikt op mijn schouder. Ze zoekt iets roods. Vraag je om meer specifieke informatie en het antwoord blijft 'iets roods', dan weet je dat je een zware dag gaat hebben. Nadat je vriendelijk lachend en met veel pijn in je gezicht alles hebt laten zien, loopt ze gefrustreerd weg.

Dan staat er een vrouwelijke klant met maat XXL voor de spiegel en vraagt: "Staat dit?" Ik slik een paar keer. De rits op haar rug huilt van de marteling die het nu ondergaat. "Misschien moet u een wat grotere maat proberen?" Met grote ogen kijkt ze me aan. "HOEZO? IK HEB ALTIJD MAAT S?!"

Geforceerd lachen
Gelukkig zijn er ook klanten die kunnen lachen. Zo vraag ik elke keer naar een airmiles pas. Mannen antwoorden 9 van de 10 keer met: "Nee, ik spaar alleen geld." De lach die volgt komt uit hun tenen. Wat vrouwen vaak zeggen als ik ze de bon geef: "oh kijk, weer een diploma!" Ook zij denken dat ik deze grap nog nooit eerder heb gehoord en lachen zich kapot. Ik snap de vergelijking nog steeds niet.

Aan het einde van de dag ziet de winkel er keurig uit. Beetje jammer van de uitgedrukte lippenstift op kleding, kauwgom in de paskamers en de alarmpjes die zijn afgelaten van spullen die gestolen zijn. Ah fijn, we zijn druk bezig met de laatste twee soorten klanten die ALTIJD voor sluitingstijd komen. De ene snuffelt rustig door de winkel en is van plan hier te slapen. De ander komt op het laatste moment gehaast iets pakken en begrijpt de maatvolgorde van de opgevouwen stapeltjes kleding niet. Nee, ze heeft geen hulp nodig!

PS. Ik vond ondanks alles mijn weekendbaantje echt ongelooflijk gezellig.