Six word story: this is the end

Laat van jezelf geen monster maken

Verbitterd kijk je in de spiegel. Wat is het eigenlijk wat je voelt? Woede? Onzekerheid? Of heb je medelijden met jezelf? Je denkt terug aan het zogenaamd goedbedoelde advies. Slangengif wat je oren vult. Men heeft altijd wel iets te zeggen. De schuine blikken en het gefluister als je langsloopt kun je niet ontwijken. Het gelach galmt in je hart. Je voelt je niet gewenst, minderwaardig, anders dan zij zijn. Het is inderdaad woede wat je voelt. Je hebt de drang om alles kapot te slaan. Te beginnen bij hen die je dit gevoel hebben gegeven.

Wat jij vergeet is dat je de wereld ziet door een instagram filter. Alle berichten, beelden en keuzes zijn van te voren uitgedacht en geselecteerd. Alles is zowat geregisseerd. Boeken, reclame, media, de publieke opinie, iedereen schreeuwt een mening en schetst het perfecte beeld. Je raakt jezelf hierin kwijt. Je gaat twijfelen. Langzaam ga je verharden. Je tegengeluid wordt een woedende brul. Je houding steeds vijandiger. Je verdient dit niet. Zo hoort het niet te zijn. De woede nestelt zich. Destructief en niet te stoppen.

Bloody Monday: vanavond is het feest

Elke 'Bloody Monday' schrijf ik een fictief bloederig verhaal. Om de week vol adrenaline te beginnen, want de maandagen gaan over het algemeen vrij moeizaam. Heb je ze nog niet gelezen? De afgelopen vier weken schreef ik 'Verhaaltje voor het slapen gaan', 'Platgedrukt', 'Gekrijs der wanhoop' en 'De maalmolen'. Vandaag schrijf ik het laatste verhaal. 

Ik graaf kuiltjes in het zand en stop mijn voeten erin. Dit is de favoriete plek van Hannah. Links van ons staat een vervallen café die niet meer in gebruik is. We zitten aan een meer met aan de overkant een dichtgegroeid bos. Fietsen kun je er niet en hardlopers vermijden het. De plek geeft me rillingen, maar Hannah vindt het geweldig. Ze is nog te onschuldig, denk ik.

"Hoe lang nog voordat het donker wordt?", roept ze. Ze is iets aan het bouwen van zand. "Over ongeveer twee uur. We gaan zo naar huis voor het eten", roep ik terug. Wanneer ze vraagt of ik haar kan helpen, sta ik op. Tot mijn verbazing zie ik tussen het geplukte gras en hoopjes zand wat vogelbotjes. Wanneer ik mijn hand reik om ze op te pakken, grijpt ze mijn arm vast. "Ik zou ze niet aanraken als ik jou was", fluistert ze serieus. "Tenzij je vanavond dood wilt." Ik schrik. 

Welk type horror kijker ben jij?

De ene kijkt muisstil naar het scherm en wil graag niet uit zijn trance gehaald worden, anderen blèren bij elke plottwist de boel bij elkaar. Je hebt verschillende soorten filmkijkers, maar de genre horror heeft me toch bijzondere exemplaren. Laat me je de verschillende type voorleggen.

HELL NO

Je bent het type die ’s nachts niet naar het toilet durft te gaan, bang dat een klauw je bij je enkel vastgrijpt als je het bed uit stapt. Degene die zich veiliger voelt als het deken tot aan de kin reikt. Getraumatiseerd voor het leven, val je direct flauw als iemand voorstelt om een horror film op te zetten. 

The ‘Where is the food at?’

Wanneer iedereen geniet van het moment dat het slachtoffer in grote problemen raakt, loop jij zogenaamd naar de koelkast. Jij bent degene die het moment verpest door luidt te roepen of iemand nog iets wilt drinken. Je doet dit allemaal heel nonchalant, maar we weten dat je de gore scènes gewoon ontwijkt.

Kinderen mogen gewoon horror kijken

Iedereen die vroeger 'Ik Mik Loreland' keek, weet waar ik nu over ga beginnen. Karbonkel, de griezel die aangekondigd werd met onheilspellende muziek of juist zomaar ineens in beeld kwam. Jeugdtrauma’s. Wat dacht je van de plaaggeest van Bassie en Adriaan? Zijn vreselijke lach bevroor mijn kinderhartje. En wie van jullie heeft Chucky als kind gekeken? Ikke! Wist ik veel. Ik hoorde dat het over een pop ging en een vriendinnetje had de video thuis liggen. Ik heb daarna een tijdje mijn poppen laten staan.

Vaak zie je een duidelijke tegenstelling in kinderprogramma’s. Het goede tegen het slechte. Soms gaan serie- en programmamakers iets te ver met het slechte. In de film “The Good Dinosaur” vertelt een dino met een akelig diepe stem hoe hij een krokodil liet verdrinken in zijn eigen bloed. Zijn uitdrukking, zie de afbeelding hieronder, is denk ik ook niet echt plezierig voor een vierjarige. Er zijn genoeg tweets en artikelen te lezen van boze ouders, waarvan hun kinderen in huilen uitbarstten in de bioscoop. Maar hoeveel impact heeft een horror film nu daadwerkelijk op onze kids?