Six word story: krassen

Bloody Monday: de maalmolen

Met een bonkend hart stap ik de draaideur van mijn school in. Ik kijk achterom. Volgt iemand me? De klok in de grote hal geeft aan dat het vijf voor vijf is. Ik ga mijn deadline net halen. Mijn handen trillen als ik mijn scriptie door het postvakje duw. Had ik ooit gedacht dat dit letterlijk bloed, zweet en tranen zou kosten? Ik kijk op mijn telefoon. Een berichtje van een onbekend nummer. Met ingehouden adem lees ik: we staan buiten. Van schrik laat ik bijna alles uit mijn handen vallen. Al het bloed uit mijn gezicht trekt weg.

Ik weet dat ik niet aan ze kan ontsnappen. Dat heb ik eerder geprobeerd en toen moest ik een week lang de blauwe plekken verbergen. Toch kies ik voor de uitgang aan de achterkant van de school, in de hoop dat ik onopgemerkt blijf. Net wanneer ik denk dat ik veilig de straat over kan steken, rijdt de auto achter de bosjes vandaan. They got me. 

Ik werd de auto in getrokken en voelde direct iets messcherp op mijn heup. "Vannacht stond het alarm nog aan." Meer hoefde hij niet te zeggen. Ik snapte wat er was gebeurd. De conciërge heeft waarschijnlijk de laatste ronde nog gelopen. Raar, want hij zou eerder naar huis gaan voor een verjaardag. Wanneer er druk wordt uitgeoefend op het mes, raak ik in paniek. "Alsjeblieft. Ik heb je alle informatie gegeven die je nodig had. Zonder mij had dit nooit voor elkaar gekregen." Ik fluister, bang dat ik hem boos maak.

Fatale fout

Hij trekt zijn capuchon nog verder over zijn hoofd. "Iemand lekt informatie. Elke keer wanneer we onze slag willen slaan, kloppen je aanwijzingen niet meer. Dus of jij bent ongelooflijk dom bezig, of iemand weet wat jij uitspookt." Ik slik, niet wetend of hij een antwoord verwacht. Hij pakt het beloofde document uit mijn tas. "Heb je alle plattegronden inclusief camera’s?" Ik knik. Opeens zwaait hij woest met het mapje en laat me de voorkant zien. Mijn hart staat stil. Mijn scriptie. Ik heb net niet mijn scriptie ingeleverd, maar de plattegronden.

Bloeddorstige beelden nemen wraak

Ik liep er altijd nietsvermoedend langs, totdat ik mijn blik er iets langer op liet rusten. Mijn fantasie begon direct op gang te komen. De beelden kwamen tot leven, woest en uit op wraak. Er gaat bloed vloeien. Zo heeft de binnenstad van ’s-Hertogenbosch een aantal beelden die je beter niet een second look moet geven. Of juist wel, zoals ik vandaag gedaan heb, in een fotoreeks. Heb je niet zoveel fantasie? Laat me je helpen..

Klik op de afbeeldingen om deze te vergroten!

Ik beeld me in hoe het magere wezen, wat veel weg heeft van een giraffe, de kinderen die in paniek rondrennen doorboort met zijn twee hoorns. Wanhopige ouders die hun kinderen meesleuren worden in de nauw gedreven door de stier. Ze lopen een doodlopende steeg in. De stier lijkt toegetakeld, diepe sneden in zijn vlees. Desondanks rent het met volle kracht vooruit, zijn hoorns gericht op de ouders die angstig schreeuwen om hulp. 

Rampscenario’s voor winkelmedewerkers

Als je ook in een winkel werkt, dan kun je met me meepraten over scenario's die soms het bloed onder je nagels vandaan halen. Sommige klanten begrijpen het echt niet. Je bereikt dan een punt dat je net zo een enge psychopaat uit een horror film wordt: van binnen kook je van woede maar intussen glimlach je, met glinsterende ogen van kwaadwillendheid. Ik heb zelf bij de V&D gewerkt en ik laat zien hoe mijn geduld op de proef werd gesteld. Enjoy!

De rij is enorm lang en elke keer als ik opkijk, begint iemand luidruchtig te zuchten of met haar ogen te rollen. "Dat is dan negenentwintig euro vijfennegentig alstublieft." Snel stop ik haar kleding in een tas. Te laat. Het omaatje neemt een hap adem en begint aan het levensverhaal. Van oude trouwjurken tot kleinzonen, alles moet ze kwijt. Ik voel de giftige blikken van de vrouwen in de rij.

Catfight

In de rij staan moeder en haar vijfendertig jarige dochter. Ik hoorde ze al ruziën over wie het jurkje van de dochter zou betalen. "Dat is dan negenenveertig euro alstu.." Nog voordat ik mijn zin kan afmaken, gooien zowel moeder als dochter een briefje van vijftig naar me. Er ontstaat een woordenwisseling, wat bijna uitloopt op een catfight. Ik ben super in de war, want ik heb geen idee welk briefje ik moet aannemen. De rij achter de vrouwen zucht in koor, zo hard dat er een tornado ontstaat. 

Ik heb iets vets: horror in 360 graden!

Dacht ik even heerlijk te genieten van mijn verdiende uurtje vrijheid voor het slapen gaan, tagt een vriendin me in iets waarvan ik direct mijn slaap verlies. Een 360° horror video over een slapende vrouw die bezoek krijgt van een geest. Pauline, als je dit ziet, dankjewel! Ik heb nu basically elke 360° horror video van Youtube wel gezien. Velen waren echt slecht, maar deze top 3 is het waard om te kijken. Echt een aparte ervaring. Ben je al bekend met 360° video’s, dan hoef ik je niets uit te leggen. Weet je niet waar ik het over heb? Dan gaan we nu wat leuks doen.

Voordat we beginnen moeten we eerst dit lijstje afstrepen. 
❐ Je zit nu op een smartphone
❐ Je hebt headphones in en het volume maximaal
❐ Je hebt de Youtube app gedownload

❐ Het is avond/nacht en zo niet, dan maak je je kamer donker 

Je kunt de video's ook bekijken via de computer en dan je muis gebruiken, maar dan mis je het hele effect. Via de Youtube app kun je namelijk daadwerkelijk 360° om je heen kijken door je smartphone mee te laten bewegen. Er gebeurt van alles om je heen. Handig is om je kwaliteit zo hoog mogelijk te zetten, mits je internet dit toelaat. Als de video halverwege gaat laden, vermoord je het magische moment als het ware. Zonde. Oke, nu mijn top 3..

Interview met mezelf: De hoofddoek is niet zo eng als het lijkt

Het is nu bijna een half jaar geleden dat ik besloot de hoofddoek op te doen. Omdat ik merk dat over het algemeen mensen niet zomaar naar me toe durven te komen om een gesprek te beginnen, besluit ik mezelf te interviewen in deze blog. Een heuse 'Q&A' waar ik veelgestelde vragen behandel. Gewoon om de angst weg te nemen, want zo eng is het hoofddoekje niet. Ik weet het, ik weet het. Mijn blog zou je juist kippenvel moeten bezorgen. Vandaag niet. Vandaag ga ik oprechte interesse voeden en miscommunicaties uit de wereld helpen. Lets do this!

Q: Hoe was het de eerste keer toen je op school kwam met een hoofddoek?
A: Ik was zó zenuwachtig. Met veel moed maar knikkende knieën loop ik richting het studielandschap van onze opleiding. Docenten herkennen me niet en lopen straal voorbij. Oud-klasgenoten kijken me met grote ogen aan. Sommigen deinzen terug en lopen snel verder, anderen blijven me ongemakkelijk lang aanstaren. Het voelde net alsof ik in de serie 'Awkward' speelde. De mensen die me normaal altijd met een glimlach begroeten, persen nu een verwarde hoi uit hun keel. Dat was nog niet het engste. Het engste was toen ik hoorde dat sommigen twijfelden of ik niet geradicaliseerd was. En dat gewoon vanwege een 'doekje'.

Q: Reageren veel mensen negatief dan?

A: Nee, gelukkig niet! Misschien achter mijn rug, maar dat hoor ik niet. Ik voelde na de aanslagen in Brussel op stations en in de stad wel een soort spanning. Soms DENK en VOEL ik dat mensen op basis van de hoofddoek mij benadelen, maar er is gelukkig nog nooit iemand geweest die mij persoonlijk aanviel op hoe ik eruit zag. Op een paar incidenten na dan, maar dat zijn mensen met issues die ik niet serieus kan nemen. 

Mijn achternaam een horror

Hoi allemaal. Ik wilde vandaag schrijven over iets heel anders, toen mijn aandacht op een artikel in het Algemeen Dagblad viel. De titel luidt "Makelaar over sollicitant Ouassim: Naam zit niet mee". Vol walging lees ik over de gebeurtenis. Dit is niet de eerste keer dat een werkgever de spot drijft met een niet-Nederlandse achternaam. Dit bedrijf, Lauteslager Makelaars Utrecht, probeert het goed te praten door te zeggen dat dit een 'fout soort humor' is en 'zeker geen racisme'. Terwijl ik dit schrijf, merk ik hoe ik driftig de toetsen van mijn laptop indruk. Ik ben kwaad. Na de zomervakantie moet ik ook afstuderen bij een bedrijf. Is dit ook wat ze denken als ze mijn mailtje binnen zien komen met mijn achternaam?

Het kan toch niet waar zijn dat er nog steeds mensen in het bedrijf rondlopen die hun persoonlijke voorkeur voor een ras gebruiken in het bedrijfsleven? Ik ben zelfs zo coulant door te zeggen: "weet je wat, als je 'buitenlanders' haat, prima! Zolang ik het maar niet merk in je gedrag." Tenslotte heb jij de vrijheid om te denken wat je wilt, zolang je ideologie maar daar in het koppie blijft. Maar dat is vaak niet zo.

Six word story: Goodnight

Epiloog: You are never alone. Remember that. Its lurking. Heavily breathing. Waiting for its chance. And there you are, sleeping like a baby, deep and restful.


Six word story: een zelf verzonnen verhaal van maar liefst zes woorden. Het epiloog als bonus.

Bloody Monday: Gekrijs der wanhoop

Gebonk. Iemand fluistert iets onverstaanbaars. Ik voel een hete adem in mijn nek. Het is pikkedonker en benauwd. Ondanks de hitte, krijg ik kippenvel en voel ik mijn lichaam trillen. Iemand strijkt langs mijn rug. Ik draai me snel om, maar kan niks waarnemen. Mijn ogen willen maar niet wennen aan het donker. Steken in mijn borst. Ik voel alles draaien. 

Gelach. Net toen ik dacht dat ik mijn bewustzijn zou verliezen, keek ik recht in twee helder blauwe ogen. Bloed doorlopen. Ik knijp snel mijn ogen dicht. Weer onverstaanbaar gefluister. Ik voel iets kouds op mijn bovenarm, langzaam glijdend tot aan de binnenkant van mijn pols. Dan besef ik dat het vlijmscherp is, alleen wordt er niet hard genoeg gedrukt om mijn huid helemaal te doorboren.

Onbewust zet mijn lichaam zich schrap voor een messteek. Ik blijf wachten, maar ik voel niks. Zwak van de angst en kokhalzend van paniek. Dan vult een oorverdovend gekrijs de ruimte. Hels gekrijs, van een niet menselijk wezen dat eeuwen lijdt aan pijn. Ik wil rennen maar ik ben bang dat iets mijn benen zal grijpen.

De gil stopt abrupt. Schrapend geluid, rechts van me. Een vreselijke geur van verrot vlees vult mijn neus. Ik sper mijn ogen wijd open, wanhopig om iets te kunnen zien. Dan komen mijn benen in beweging. Ik ren zomaar ergens heen, niet wetend of ik nu juist zijn richting op ga. Dan komt de klap. De nagels boren zich in mijn wangen. Ik voel onmiddellijk het bloed stromen. Ik val.

Drown your fears

Het gebruik van fear appeals is niet nieuw. We zien het bij het verkoop van medicijnen, waar hulpmiddelen worden geprezen om (ernstige) kwalen tegen te gaan. We zien het nu bij Donald Trump, die populariteit in de Amerikaanse verkiezingen wint door de 'bedreigende Islam' te bestrijden. Ook zijn er een aantal organisaties die zich wagen op dit vlak. Denk aan SIRE, de Nederlandse organisatie die maatschappelijke onderwerpen onder de aandacht brengt, soms op een controversiële manier. Maar kunnen alledaagse, onschuldige merken hier ook gebruik van maken? 

Tot nu toe hebben we onze handen vol aan het gebruik van positieve emoties in onze branding. We zijn verhalen gaan vertellen over onze organisaties, beelden gaan gebruiken voor beleving. Angst, verdriet of jaloezie gebruiken? Dat is volgens mij nog veel te eng. Fear appeals worden wel vaker gebruikt bij non-profit organisaties. Dat Amnesty International en Greenpeace geen prettige uitingen hebben is logischer, gezien het bestaansrecht. Dat een merk van een theezakje opeens horror gebruikt, is veel opmerkelijker.

Horror op sigarettenpakjes

En? Wat vind je ervan? Normaal gesproken hangen de sigarettenpakjes prachtig geordend aan de muur achter de kassa. Net Pokemon kaarten, lokkend door de verschillende soorten designs, kleuren, merken en glittertjes. Maar nu is het zover. Op nieuwe pakjes sigaretten en shag staan vanaf nu afschrikwekkende foto’s van aandoeningen die door roken worden veroorzaakt. De oude pakjes mogen tot eind 2016 nog verkocht worden. Ik vraag me af of de pakjes nieuwe schappen krijgen, waarop je de voorkant niet meer zien.

"En helpt het nu echt, denk je? Rokers weten toch allang dat ze zichzelf de dood in roken? Australië heeft hier onderzoek naar gedaan.."

Six word story: halverwege

Epiloog: Dit is mijn twintigste blog, wat dus betekent dat ik op de helft van de opdracht zit. Blijf lezen, blijf drinken van het glas bloed wat ik aanbied. Je zult zien dat het niet zal slinken. In creativiteit niet. In mijn energie die ik erin stop niet. Van halfvol naar halfleeg. Het zal onveranderd blijven, tot het einde van dit horrorverhaal.

Six word story: een zelf verzonnen verhaal van maar liefst zes woorden. Het epiloog als bonus.

Oog in oog met de jongen en zijn zakmes

Het volgende verhaal is géén fictief verhaal.

We waren te oud om door onze ouders naar school gebracht te worden en te jong om alleen te gaan. De weg van school naar huis is tien minuten lopen. Geen drukke wegen of kruispunten. Geen afgelegen plaatsen. Vaak werden we door één van onze ouders gebracht en opgehaald. Heel af en toe gingen mijn één jaar oudere vriendinnetje en ik samen naar huis. Soms hand in hand, soms zingend en af en toe ruziënd. Eigenlijk ging dit altijd goed, tot die ene dag. Toen ging alles goed fout.

Ik weet het nog goed. Het weggetje waarover we liepen had gaten in het asfalt. Het was oneven en kronkelde dwars door het veldje vol mooie bloemen en groen gas. We kwamen bijna bij de enige weg die vrij druk was. Eigenlijk niets om bang voor te zijn, maar de auto’s rijden hier te hard vanwege het gebrek aan drempels. Ik weet niet wat ik aan het doen was. Misschien mentaal voorbereiden op het oversteken. Of ik was diep in gedachte verzonken, spelend met mijn fantasie, zoals gewoonlijk.

Ik hoor geschreeuw achter me. Een jongeman met blonde stekeltjeshaar fietst achter mijn vriendinnetje. Ik hoor gescheld. Vroeger was ik echt zo een bangerd. Ik voelde direct de paniek opkomen dus probeerde ik mezelf gerust te stellen. Hij heeft ruzie met haar, hij zal mij niks aandoen. Opeens zet mijn vriendinnetje het op rennen. Ze roept me na. "Sihem, ren, want hij doet je wat." Dapper zeg ik: "Hij heeft toch geen ruzie met mij?"

Waarom Red Bull écht vleugels geeft

Ik snapte al niet waarom de bibliotheek zo onrustig was. Natuurlijk, het is mei en de eindexamens zijn begonnen. Ik probeer me te concentreren maar een jonge meid tegenover me zit luidruchtig aan haar Red Bull te lurken. De mierzoete geur van het drankje verspreidt zich in de zaal. Volgens mij is ze Duits aan het oefenen, hopend dat de Red Bull haar vloeiend maakt in deze prachtige taal. Misselijk van de geur zoek ik snel de ingrediënten op van het drankje. Taurine, een zwavelbevattend organisch zuur dat bij een te hoge inname onder andere kan zorgen voor beroertes en hart- en vaatziekten. Ah, vandaar dat je er vleugels van krijgt. 

Perfectionisme: een beeldschoon monster

Ik word aangetrokken door haar schoonheid. Een aangenaam warm gevoel sluipt naar binnen. Zacht. Liefdevol. Teder. Ik voel de toppen van mijn tenen nog net de grond raken. Ik zeef. Ik draai rondjes om mijn as. Vrij, vrolijk en tevreden. Het neemt me mee. Hoger en steeds hoger. Totdat het me los laat. En van zo’n hoogte vallen is fataal. Niet meer van te herstellen. Dit krijg je ervan, als je je laat verleiden door perfectionisme. 

Ik blijf streven. Het maximale uit me halen. Ook al weet ik dat ik eigenlijk mijn grens heb bereikt, ik ga door. Een kleine stretch kan toch geen kwaad? Nachtje doorhalen, meer tijd en uitstel vragen, veel koffie drinken. Ik wil die finish line over. Doorgaan ondanks de spierverzuring en het zweet in mijn ogen die het zicht troebel maakt. Het is het waard. Het eindresultaat zal iets zijn waar niet alleen ik trots op ben. Het zal iedereen verpletteren. De complimenten stromen binnen. Bewonderende ogen staren naar mijn werk. Zie je? Het is ergens goed voor.

Bloody Monday: platgedrukt

Het leken kleine olievlekjes, bedacht ik me, toen ik in haar diepblauwe ogen keek. Spikkeltjes die ervoor zorgden dat haar onschuldige ogen nog intenser werden. Ze keek op. "Waar denk je aan?", vraagt ze. Ik had intussen het madeliefje in mijn hand helemaal kaal geplukt. Toen ze me ondeugend aan bleef kijken, strooide ik de witte blaadjes in haar volle bos bruine haar. “Waarom blijf je dat altijd maar vragen? Verzin zelf eens iets om over na te denken.” Het meisje glimlacht. 

“Ik zag vandaag op televisie iets ergs. Een meisje even oud als ik had overal bloed op haar gezicht. Ik denk dat ze geen ouders meer heeft.” Na een stilte gaat ze verder: “Later, als ik ouder ben, ga ik haar helpen. En ik ga ervoor zorgen dat de oorlog stopt. Wij leven hier toch ook in vrede? Je kunt gewoon in vrede leven toch?” Ik pluk de witte blaadjes uit haar haar en leg mijn hand op haar schouders. “Ja dat kan, maar dan hebben iets meer mensen zoals jij nodig.”

Social Media Moorden

Een paar blogs terug stelde ik mezelf de vraag: is er een verband tussen de opkomst van Social Media en het aantal moorden in Nederland? Ik kwam er gauw genoeg achter dat dit aantal de afgelopen jaren juist gedaald is. Oftewel, stel dat onze vindbaarheid op Social Media ervoor zou kunnen zorgen dat een moord makkelijker te plegen is, dan is dat niet direct te zien aan de cijfers. Ik ben eens verder gaan zoeken en kwam eindeloos veel moordzaken tegen waar Social Media een rol bespeelden. Je kunt je vast nog de 'Facebookmoord' in Nederland nog herinneren, waar 15-jarige Winsie Hau bij haar voordeur werd doodgestoken door een 14-jarige. Zonder dat ik het doorhad, ben ik vandaag, de hele zondag, bezig geweest met het lezen van de meest opmerkelijke verhalen. Deze blog is een greep uit de vele social media moorden die recent zijn gebeurd.

Van married naar single naar dead

Toen de 26-jarige moeder Sarah Richardson (rechts) haar Facebook status van getrouwd naar single veranderde, had ze geen idee dat dit haar fataal zou worden. Destijds woonden zij en haar man Edward (links) niet meer bij elkaar. Het veranderen van Facebook status maakte haar man woedend. Hij sloop haar slaapkamer binnen en stak haar met zo’n kracht dood, dat haar ribben braken. Daarna maakte hij een einde aan zijn leven. 

Six word story: wake-up call

Epiloog: Elke dag die voorbij gaat, is een stukje van jou, waar een einde aan is gekomen. Nooit meer terug te halen. Nooit meer opnieuw te doen. Wees zeker dat je je dagen benut. Jouw waarde zit uiteindelijk niet in je vermogen of competenties. Het gaat erom wat je met je vermogen teweeg hebt gebracht en hoe je je competenties hebt gebruikt. Je bent niet meer dan dagen. Make sure they count because you never know how many you have left.

Six word story: een zelf verzonnen verhaal van maar liefst zes woorden. Het epiloog als bonus.

Twee schokkende video’s die deze week viral gingen

Ik wilde vandaag eigenlijk verder gaan waar ik gisteren was gebleven, social media moorden, maar twee video’s die viral gingen op Facebook hebben toch een diepe indruk achter gelaten. Dagen later denk ik er nog steeds over na. Normaal gesproken vind ik reclame heel irritant, maar video’s met een diepere gedachte raken me wel. Gek genoeg zijn dat vaak video’s die awareness creëren door een vervelend gevoel achter te laten. Of in ieder geval eentje die je niet zomaar kunt afschudden. 

Behind the leather

Op het eerste gezicht lijkt het een doodgewone high-end leather zaak ergens in een mooi winkelcentrum. Dat de nadruk op dood ligt, laat zowel de klanten in de winkel als de kijkers van de video schrikken. Bij het openen van de tassen ontdek je een pulserend hart, ten midden van zacht, sappig vlees. De handschoenen en laarsjes schitteren in het licht, maar wanneer je ze aandoet, voel je alles glibberen in het warme bloed. Hoewel de video twee weken geleden al gepost werd op Youtube, kreeg het pas de aandacht nadat het veelvuldig werd gedeeld op Facebook. Alleen al op de pagina Bored Panda kreeg het maar liefst 15.153.268 weergaven in drie dagen. 

Social media: we maken het moordenaars veel te makkelijk

We eten tegenwoordig niet voordat we er geen foto van hebben geüpload. Elke outfit in de kledingkast staat al op Instagram. Onze bushaltes waar we dagelijks wachten, de school waar we op zitten, ons favoriete restaurantje en plaatselijke supermarkt kun je vinden op snapchat. Dagelijks zetten we ons dagboek online en iedereen kan het zien en lezen. Is dit niet eng? Dat iedereen precies weet waar je van houdt, wat je graag doet en waar je te vinden bent? We maken het echt veel te makkelijk voor moordenaars. Ze hoeven geen research meer te doen, we geven ze alle informatie al cadeau.

Creepy vriendenverzoek

Een tijdje terug stond ik op het perron in Eindhoven. De trein was vertraagd en zuchtend keek ik naar het bord waarop de vertraging stond aangegeven. Geërgerd zwaaide ik mijn tas over mijn schouder, waardoor ik iemand achter me per ongeluk raakte. De jongeman keek half verrast, half verontwaardigd. Zijn Fontys sportschooltas gleed door mijn duw van zijn schouders. Ik bood mijn excuses aan en schamend liep ik snel verder. Tjonge, wat kan ik soms lomp zijn.

Advertenties met een bittere nasmaak

Overal lees ik hoe de klant opzoek is naar happiness. The feel good market verblindt ons door zijn witte glimlach. We weten dat positieve emoties de ontvankelijkheid van mensen vergroten. Dit betekent dat mensen openstaan voor de communicatieboodschappen van een merk en dat ze bereid zijn een relatie aan te gaan door de producten of diensten aan te schaffen. Maar wat betekent dit voor het gebruik van negatieve emoties? Kunnen we deze beter helemaal niet gebruiken? Ik laat je zien wie dat wel hebben gedaan. 

Voel je schuldig

Het vcu medical center vertelt het verhaal over een man die te horen kreeg dat hij nog maar 6 dagen te leven had, want zijn lever stopte met functioneren. Dat is pas een letterlijke DEADline. Oh, jij bent aan het stressen voor eindexamens en scripties? Er zijn mensen die het nog slechter hebben. Crisis, een organisatie voor daklozen, spreekt mensen aan die thuis lekker bij de verwarming genieten van de sneeuwvlokjes die langzaam naar beneden dwarrelen. Leuk, die sneeuwengeltjes die je maakt op de grond, maar probeer er eens te slapen. Je kunt op de afbeeldingen klikken voor een groter formaat

Mama’s monster: 10 streken die ik als kind uithaalde

Hebben jullie ook weleens dat je moeder aan tafel in geuren en kleuren vertelt wat je vroeger allemaal hebt uitgespookt? Ik kan soms niet geloven dat ik dit allemaal als peuter of kleuter heb gedaan. Zeker niet met ouders zoals de mijne, die me altijd nauwlettend in de gaten hielden. Toch wist ik soms aan hun aandacht te ontkomen en deed ik dingen waar mijn moeder nu nog steeds nachtmerries van krijgt. Ik heb een top 10 gemaakt van mijn streken. What a lovely kid I was..

1 - De afstandbediening van tien hoog door het raam gegooid en iemand daarmee bijna een kopje kleiner gemaakt.

2 - Ik heb een oorstokje weten te bemachtigen en deze zo diep mogelijk in mijn oor gestopt.

3 - Onder een nog niet helemaal in elkaar gezette hoogslaper gespeeld en ervoor gezorgd dat het massief houten bedbodem op mijn enkel viel. Mijn enkel brak.

Bloody Monday: verhaaltje voor het slapen gaan

Its bloody monday en dit betekent niet alleen dat we allemaal opstartproblemen hebben. Elke maandag schrijf ik bloederige verhalen. Gewoon, om je week vol adrenaline te beginnen.

Brutaal

Het eerste wat ik deed toen ik de zolderkamer als slaapkamer kreeg, was mijn bed onder het grote raam schuiven. Hier lig ik dan. Mijn rolluiken zijn zo ver open, dat het zicht op de hemel maximaal is. Of beter gezegd, de duizenden sterren kijken nu brutaal naar binnen. Het is stil, enkel geluid van mijn meedogenloze vriend, de wekker. Moeizaam tikt het de tijd weg. Half een.

Ik draag een hoofddoek, geen bom

Ziet mijn tas er verdacht uit? Ik kijk nog één keer in de spiegel. Boeken en boterhammen kaas zijn niet de ingrediënten van een bom, toch? Twee lichtbruine ogen kijken me aan, beetje onzeker, maar heel onschuldig. Volgens mij maak ik me te druk. Ik moet wel opletten dat ik niet achteloos ga rondlopen met één handschoen, omdat ik mijn andere hand nodig heb om te swipen op mijn smartphone. Die gasten van Brussel hadden er ook maar één aan.. 

Treinen 

In de trein staar ik naar buiten. Overal waar ik kijk, zie ik krantenkoppen schreeuwen. Aanslagen. Brussel. Moslim terrorist. Doden. Wat een akelige gebeurtenis. Vanuit mijn ooghoek zie ik een oudere vrouw mijn kant op kijken. Is ze toevallig zo lang naar me aan het staren of houdt ze me scherp in de gaten? Ik kijk om me heen. Zijn mensen boos op me of bang van me? Ik stap uit en loop snel het perron af. Dadelijk duwt iemand me nog voor een voorbijrijdende trein. 

Discussie 

Bevrijdingsdag heeft op social media (al)weer voor discussie gezorgd. Het zou hypocriet zijn om dit te vieren terwijl we net nu de poorten dichtgooien voor vluchtelingen. Ik zie de recente beelden van de doodbloedende kinderen in de Syrische stad Aleppo voor me. Ik voel me ongemakkelijk. Zou ik mijn mening uiten en pleiten voor vrijheid, dan kan dit een verkeerd beeld geven. Maar is dit niet gewoon menselijk? 

This is what happens if you don’t listen to your mom

Heb je de nieuwste reclamespot van Twix al gezien? Op een regenachtige dag speelt een jong meisje aan de rand van het bos. De wind strijkt langs haar donkere lange haren en neuriënd schopt ze tegen de hoopjes bladeren. Haar nieuwsgierigheid lokt haar en ze verdwijnt steeds dieper het bos in. De omgeving wordt steeds killer en donkerder. Net wanneer het meisje bedenkt dat ze toch echt terug naar huis moet, wordt ze vastgegrepen. Een akelig uitziend wezen pakt haar bij haar keel en breekt haar benen af. Haar gil galmt door het verlaten bos. Het bloed druipt in slow motion op de grond. 

Schrijfwedstrijd: Ik wil zijn wie ik ben [PART 2]

Dit is part 2 van mijn winnende essay over de betekenis van vrijheid. Heb je part 1 nog niet gelezen? Doe dat eerst HIER.

Nachtmerrie

Ik kijk schichtig om me heen. Het is mijn moeder die me wekt. Vragend kijkt ze me aan. "Het was een nachtmerrie", fluister ik opgelucht. Tijdens het ontbijt denk ik diep na over wat ik heb gedroomd. Het intense gevoel van eenzaamheid en vreugdeloosheid was nog voelbaar. Wat ik heb gedroomd is echt gebeurd. Allemaal omdat je niet mocht zijn wie jij bent. Geen vrijheid.

Schrijfwedstrijd: Ik wil zijn wie ik ben [PART 1]

Vijf mei. De dag waarop Nederland de bevrijding van de Duitse bezetting in 1945 viert. Een akelige gebeurtenis, een echte horror. Vandaag staan we hier bij stil en dit vind ik belangrijk. Als je kijkt naar de rest van de wereld, is vrijheid lang niet zo vanzelfsprekend. Na 71 jaar nog steeds niet. Misschien wel nooit niet. Acht jaar geleden deed ik mee aan een schrijfwedstrijd in het teken van deze bijzondere dag. Het essay moest gaan over mijn betekenis van vrijheid. Ik won de eerste plaats. Dit wil ik met jullie delen.

De elfjarige moordenaar Mary Bell

Mei 1968 wurgt Mary de vierjarige Martin Brown nadat ze hem naar een verlaten gebouw heeft gelokt. Het lichaam van het jongetje is op dezelfde dag door de politie gevonden. Ze gingen ervan uit dat het om een ongeluk ging. Later zijn er brieven gevonden met een kinderhandschrift waarop stond: "We did murder Martin Brown". De politie dacht dat het een gemene kinderstreek was. Echter, Mary en haar twee jaar oudere vriendin Norma waren hiervoor verantwoordelijk. 

Six word story: the power of denial

Epiloog: Het is de verontwaardiging die alles begint. Een klap onverwachts en de pijn galmt door je lichaam. Een kille stem fluistert in je oor: "Hoe durven ze?" Het diepe kwetsende gevoel besluipt je. Al het licht om je heen wordt geabsorbeerd. De bomen schudden woest de bladeren van de takken. De fundamenten van de huizen begeven en alles stort in. De diep grijze wolken hangen steeds lager aan de grond. De woede borrelt. Je dieprode bloed stroomt gevaarlijk door je aderen. De razernij slokt het laatste beetje empathie uit je. Ik heb het niet gedaan. Het is niet mijn schuld.

Six word story: een zelf verzonnen verhaal van maar liefst zes woorden. Het epiloog als bonus.

De geboorte van Horror

Laat ik eens beginnen met de oorsprong van het fenomeen. Denk er eens over na. Welke psychopathische persoonlijkheid maakt een voorstelling van hoe iemand genadeloos en doelbewust wordt afgeslacht? Ik durf best te geloven dat sinds de mensheid op aarde rondloopt, er verhalen rondgaan over moordenaars, geesten, demonen en monsters. Gezellig ’s nachts bij het kampvuur elkaar de stuipen op het lijf jagen, zoals eigenlijk bijna elke horrorverhaal begint. Maar wanneer kregen deze verhalen een groter publiek? Wanneer gaven we toe dat we dit tegen betaling willen zien gebeuren?

Gillen met Sihem

Eindelijk, na jaren lang het voornemen te hebben gehad om ‘iets te doen met schrijven’, begin ik vandaag mijn blog. In de loop der jaren hebben mensen me aan mijn mouw getrokken. Soms liefjes, soms hardhandig, maar allemaal met de motiverende woorden om het verhaal in mijn hoofd een plek te geven. Eentje waar iedereen het kan lezen. Met ‘Gil met me’ wil ik een stukje van mezelf laten zien, maar ook van wat ik zie in de wereld en wat ons bezig houdt. In 40 blogposts, ongeveer 5 weken lang, neem ik jullie mee naar the dark side. Wees niet bang. Ik ga niet alleen verhalen schrijven waar je nachtenlang van wakker ligt. Soms kan horror heel subtiel zijn, in dit geval dan.

Bekentenis

Want meestal is horror helemaal niet subtiel. Sterker nog, het bloed wordt haast in je gezicht gesmeerd. Aan welke film denk jij gelijk als je horror hoort? Als we allebei in koor ‘Saw’ zeggen, dan zijn we lotgenoten. Ik heb serieus alleen maar het stukje gezien waarin de botte kettingzaag in het verse beenvlees zonk. That's it. Ik ga niet meer verder kijken. Ik moet gelijk iets opbiechten. Ik durf eigenlijk helemaal geen horror te kijken. Toch dwing ik mezelf het te zien. Volgens mij is het de adrenaline die ik ervan krijg. Het voelt goed om je angsten te overwinnen, maar na een tijdje word ik echt licht in mijn hoofd en dan gaan de lichten uit. Is dit wat ze dark side noemen?